Bericht 6: Jeroen Helmer’s triomfdag

Gisteren was er een samenkomst in het Natuurmuseum De Bastei in Nijmegen ter ere van Jeroen Helmer, die een boek heeft geschreven Wildernis in eigen Land met prachtige tekeningen, die hij de laatste jaren had gemaakt.
Het boek doet het goed, er zijn al 10.000 exemplaren van verkocht en het is of wordt in 15 talen vertaald. Ik vind het dik verdiend.

Jeroen is nu definitief bekend als een dubbeltalent, weinigen nemen in aanmerking dat hij een driedubbeltalent is en jarenlang een van de beste acteurs is geweest in het Vrijdagtheater.
Dat wordt wel eens vergeten.

Ik was uitgenodigd en had me ingeschreven. Niet zonder huiver. Hoe beweeg je je in vreemd gezelschap? Wat zeg je en wat niet? Het is gek, ik ben nu 82 jaar, de angst is gebleven, maar de ervaring leert dat het vrijwel altijd meevalt.
Ik denk er nu met plezier aan terug.

Terwijl ik nota bene even in een groepje stond met Jeroen en Renske (zij deze keer niet in functie, maar slechts vrouw van) en niemand minder dan burgemeester Bruls (met burgemeestersbuik, het eerste wat opvalt). Van heel dichtbij maakte ik mee hoe behendig hij het (korte) gesprek voerde, elke dreigende stilte moeiteloos vulde met woorden, die niet eens gezocht leken. Bewonderenswaardig, werkelijk. Toen het dubbeltalent van Jeroen ter sprake kwam, en ik kon inbrengen dat er hier een driedubbeltalent vóór hem stond, die nog bij het Vrijdagtheater gespeeld had en …, had ik het gevoel dat zijn aandacht verslapte. Het groepje viel uiteen.

Tijdens het officiële gedeelte kwam er een vrouw naar voren, verbonden aan Ark Rewilding Nederland.

(Tussen haakjes: in dit bericht ga ik af op mijn geheugen. Ik zal Jeroen over enige tijd ontmoeten en hem vragen om commentaar, misschien wat aanvullingen en eventueel rectificaties).

Zij had jaren voor het Wereldnatuurfonds gewerkt in verschillende landen, maar vond haar plek bij Ark Rewilding. Ze legde het verschil glashelder uit. Het wereldnatuurfonds streeft naar behoud en herstel van de natuur. Een zeer noodzakelijke, maar uiteindelijk saaie en zelfs conservatieve beweging. Ark Rewilding daarentegen houdt zich bezig met ontwikkeling, en dat is veel opwindender. De gedachte erachter is dat de natuur zelf een sterk herstellend vermogen heeft. In stedelijke gebieden moeten er stukken grond zijn, waar de natuur zijn gang kan gaan. Met een klein duwtje hier en daar van de kant van de mens. Het gaat er niet om de natuur in de oude staat terug te brengen, maar om haar een nieuw ecologisch evenwicht te laten vinden.

Er was ook een mysterious guest. Dat bleek Renske te zijn. Ze zei dat ze trots was op Jeroen, maar ook op Ark Rewilding en het werk dat de groep deed.
Ze liet een van de mini-boekjes zien, met tekeningetjes en tekstjes, waarmee Jeroen haar veroverde in de begintijd.
Ja, wie kan dáár tegenop.

Jeroen zelf vertelde aan de hand van lichtbeelden hoe een tekening tot stand kwam. Het begon met schetsjes. Aan het eind had je een plaat met kleur, verspreide tekst in druk en op de voorgrond een donker voorwerp dat maakte dat het oog trok naar de heldere delen op de achtergrond. Fascinerend.
Hij had ook een verspreidingsgebied getekend met daarin alle dieren die in de laatste 20 jaar weer in Nederland gespot waren, zoals de zalm, de otter, de zeearend enz.
De wolf was weggelaten. Te controversieel? Moet ik navragen.
Hij vertelde over het nut van beren. Zij eten tienduizend bessen per dag. En leggen daarbij grote afstanden af. Overal ligt hun poep. En daarin zitten de onverteerde zaden, die in de lente ontkiemen en een zee aan nieuwe struiken kweken. Steeds noorderlijker.
Hetzelfde geldt voor walvissen. Hun uitwerpselen brengen plankton voort, een zuurstofleverancier.
De joyeuze manier waarop hij vertelt en vragen beantwoordt steekt iedereen aan, geeft iedereen moed. En toekomst.

Ik zat vlak achter Jeroen’s oudere broer en medestander Wouter. Hij knikte voortdurend, leefde mee met alles wat er gezegd werd.

Ik ben onder de indruk.

Ad Beukering