Het eerste wondermooie moment is de verschijning van Celia in een lichtstraal (I, 8).
Helaas, het is geen werkelijkheid, het speelt zich af in de verbeelding van Volpone.
Het is een droombeeld. Een droom van zuivere, naderende, alles overweldigende
liefde. Alle context is verdwenen, de achtergrond is zwart.
Er klinkt een liefdeslied, Amarilli, mia bella, die de gevoelsspanning van de scène
enorm verhoogt.
Het is een zeer bekende en geliefde solo uit een van de
madrigaalbundels van Giulio Caccini (ca. 1550 – 1618), hofmuzikant bij
de Medici’s in Florence. Hij werkte graag met een vrouwenkoor, en ook
met de destijds zeer populaire castraat.
Tot de dag van vandaag wordt het lied gezongen. Bij Podium Witteman
/ Podium Klassiek verscheen niet lang geleden de wereldberoemde
castraat Philippe Jaroussky. Op youtube kun je zijn versie vergelijken
met die van de countertenoren Andreas Scholl en Jakub Jozef Orlinski
(de “stem van een engel”).
(https://www.youtube.com/watch?v=XOCYwcOKVGc)
(haakjes niet meenemen bij het kopiëren!)
Amarilli, mia bella Amaryllis, mijn mooie vrouw
Non credi o del mio cor Geloof je niet dat mijn hart
Dolce desio Het zoet verlangen heeft
D’esser tu l’amor mio? Dat jij mijn liefde bent?
Credilo pur Geloof het toch
E se timor t’assale En als angst je bespringt
Prendi questo mio strale Neem dan deze pijl van mij
Aprimi il petto Open mijn borst
E vedrai scritto in core En je zult zien dat op het hart
geschreven staat
Amarilli, Amarilli Amaryllis, Amaryllis
Amarilli è il mio amore Amaryllis is mijn liefde
Credilo pur …
… Amarilli, Amarilli
Amarilli è il mio amore (2x)
Bij ons werd het lied live gezongen – vanaf de zolder en verborgen voor het publiek –
door de voormalige vriendin van Rick Knops (Bonario).
In mijn cabine achter de knoppen voor het licht en geluid verheugde ik me elke keer
op het lied dat weer voorbij zou komen.
Rick was smoorverliefd, toen. Ik hoop dat hij het verdraagt, deze herinnering, als hij
het leest. Misschien troost het hem – als hij troost nodig heeft – dat de werkelijkheid,
op momenten na, altijd achterblijft bij de verbeelding. En zeker in ons stuk. We
zullen weldra zien hoe verbazend kort van duur de verliefdheid is van Volpone op de
jonge Celia.
En iedereen weet dat in 1972 Claus zelf in een uiterst moeizame verliefdheid was
verwikkeld met zijn toenmalige actrice Kitty Courbois. (Het Jaar van de Kreeft).
Na afloop van de voorstellingen kreeg ik van de spelers een amaryllis cadeau. Ik
herinner mij dat wij zeker twee tot drie maanden plezier hebben gehad van de plant.
Als de schitterend rode bloem is uitgebloeid, en uitgevallen, komt er doodgewoon een
twee bloem achteraan, en een derde.
Maar ik heb pas het begin van de droom verteld …